Melek&Bebek

'Gitme' dedi bebek.'Gitmem lazım' dedi melek.'Sen gidersen,kim sevecek beni ' dedi bebek.'Seni sevenler olacak,hiç korkma' dedi melek.

-Senin Gibi mi?
-Belki benden daha çok
- Peki, ben sevecek miyim senin  gibi?
-Belki de beni sevebileceğinden daha çok.
-Ama sen yine de gitme.En azından şimdi gitme.Sonra gidersin.

Acıyla güldü melek.Çünkü mecburdu.Çünkü yaşam saati bitmişti.İstese de kalamazdı.Kim kalabilmiş ki;O kalsındı.Öptü bebeği,kokladı.'Seni çok seviyorum.Hadi şimdi uyu bakalım ' dedi usulca.Sakinleşti bebek uyudu.Gitmem lazım demedi dedi içinden.Kalacak diye sevindi.Üzmek istemedi meleği,kalmaktan vazgeçer diye.Sözünü dinledi uyudu hemen.

Sonra uyandı ansızın.Baktı etrafına meleğe seslendi.Cevap vermedi melek.Ağladı...ağladı.Daha çok ağladı belki duyar da gelir diye.Ama gelmedi,gelemedi.Gitmesi gerektiği yere gitti.Gerçek bir melek olmaya...İşte o melek,benim annemdi;bende küçücük bir bebek.

Annemi düşündüm,o son geceyi.Böyle bir diyalog olur muydu?Olurdu belki.Ben onu anlardım,o bana cevap verirdi.Anne ve bebeği arasındaki o kutsal bağ sayesinde böyle konuşup,vedalaşırdık belki.

Hep konuşurum ne zaman canım sıkılsa,O'na ihtiyacım olsa,beni duyduğu inancıyla.
Bence kaybettiğimiz tüm sevdiklerimiz onları düşündüğümüzi,onlara ihtiyacımız olduğu zamanları biliyorlar ve yanımızda oluyorlar.

Ve ben hep aynı şeyi söylerim....

Seni seviyorum Meleğim.Beni duyduğunu ve hep yanımda olduğunu biliyorum.Teşekkkürler...